توفان و ترانه
بی‌صدا بی‌بهانه نیست،
ما نیز
بی‌صدا بی‌بهانه نبودیم.
هم‌صدا
ـ حیرتا ـ به شادترین ترانه شدیم،
به شادترین ترانه و پیداست،
پایانِ ترانه را
نَه که نمی‌دانی،
خوب این‌چنین که تو می‌خوانی.
در خانه سِحرِ سرانگشتت
همه عمر دریچه گشود.
بانویِ همه سِحر!
از چشمِ آسمان
هم نشانه‌ی توفان را
نَه که نمی‌خوانی،
نبضِ نسیم را
خوب این‌چنین که تو می‌دانی.
